Bevallingsverhaal

Vrijdag 27 april was DE grote dag. Van te voren gepland door de stuitligging en omdat ons ukkie toch wat aan de kleine kant was. De dag ervoor heerlijk uit eten geweest.

Weeer thuis, toch wel enorm de kriebels hoor! Had best veel gedaan thuis, waardoor ik ook erg moe was waardoor ik gelukkig als een blok in slaap viel. Moest er om 6uur alweer uit om ons 7 uur in het ziekenhuis te melden.

Heel raar als je dan wakker wordt en weet dat je heeel snel je beebje in je armen zal hebben. Onder de douche nog echt genoten van mijn zwangere buik. Ik kon mijn buik wel uren blijven strelen en naar kijken. Ik was echt heeeel zenuwachtig aan het worden en 4 dagen ziekenhuis zag ik toch nie zo zitten, maar ach niks aan te doen. Nog ffies mijn tas gecheckt en op naar het ziekenhuis.

Precies om 7uur werd ik naar mijn kamer gebracht en jaaaa ik mocht als 1e. Normaal was dat om 8uur naar beneden, maar door de zomerschema was het nu 9 uur. Daar lig je dan opeens. Er ging echt vanalles door mijn hoofd. Al snel werd de andere dame die na mij de keizersnede zal hebben binnengebracht en al snel waren we lekker aan het kletsen dat de tijd echt supersnel ging. Ook de mannen waren lekker aan het kletsen. 8.45 mocht ik me omkleden en 8.55 werd ik naar de ok gereden. Ooh wat was dat eng zeg.

Bij de ok aangekomen, moest ook mijn mannetje zich natuurlijk gaan omkleden enz en werd ik helemaal 'klaargemaakt' voor de keizersnede. Heeel druk in de kamer, iedereen die zich netjes even voorstelde en er werd heel duidelijk verteld wie wat ging doen en hoe het zou gaan. Erg fijn vond ik het, maar ook heel eng nog steeds. De zenuwen gierden echt door mijn lijf. Nou het infuus wilde niet echt lukken, dus pas bij de 3e keer zat ie goed. En toen de ruggenprik, pffff dacht ik maar zo achteraf bekeken had ik meer last van het infuus dan het ruggenprik.

Daar lig je dan helemaal klaar en kwam mijn mannetje weer binnen. Heel fijn gevoel en wat een grote steun was hij zeg. Al snel vroegen ze of mijn mannetje wilde meekijken, want opstaan mocht. Dat deed hij, maar al snel hoorde ik heel zachtjes 'ik ga maar weer zitten'. Er werd gezegd dat de kleine er bijna was, maar naar mijn idee duurde het daarna nog zoooo lang. ( wat achteraf ook zo was). Jaaaaa hoor, we hebben een baby en het is 9.43. Het is een jongen, papa loop maar mee. En zo voor ik het wist was papa en mijn jongetje weg, met de kinderarts mee. Nou wat er toen door me heen ging kan ik gewoon niet omschrijven. Het enige wat ik kon vragen was, gaat het goed met hem, waarom hoor ik hem niet huilen? Ik weet niet eens meer wat ik allemaal zei en vroeg. Het enige wat ik nog weet, is dat ze steeds vroegen waarom ik zo trilde en of ik het koud had. Uuuhhh ik was zoooo gespannen en gefocused om ik mijn beebje hoorde huilen. Want ik hoorde ze wel met hem bezig in de ruimte ernaast. En jaaaaa, na een paar minuten eindelijk hard gehuil...ooohh wat was ik opgelucht!! Alsof ik toen weer op aarde was, want toen pas had ik weer oor voor hetgeen wat de artsen enz tegen me zeiden. Ik hoorde ze nog wel praten dat mijn moederkoek zo ontzettend vastzit, dus dat ze wat langer bezig zijn met de afronding van de keizersnede. Pffff, ik wou mijn kleine zien en horen dat het goed zit maar dat liet zo lang op zich wachten.

Na 10 minuten ofzo geloof ik, kwamen ze dan eindelijk ff de kleine laten zien. Wat was ik toch blij zeg en wat is hij mooi en perfect! Zoooo klein en teer. Ik bestudeerde hem echt helemaal met een smile van oor tot oor, maar ik wou hem zelf vasthouden, zelf ff ruiken en voelen. Maar helaas hij moest weer mee en papa ook, dus weer weg waren ze na letterlyk 1,5 minuut. Wat voelde ik me alleen en verlaten zeg. Ik weet niet wat het was, maar voelde me even heeeeeeel zielig. En nog niet gehoord dat alles goed was enz, dus maakte me heel erg zorgen.

Ik werd daarna eindelijk naar de uitslaapkamer gereden en daar zouden papa en mijn kleine mannetje heenkomen....nou, 10 minuten gingen voorbij, 20 minuten, 30 minuten, 40 minuten, 50 minuten...echt niet te omschrijven hoe machteloos je je dan voelt op zo'n moment. Gelukkig had ik zo een lieve verpleegkundige op de uitslaapkamer. Ik hoorde haar de hele tyd naar de afdeling bellen van dit is toch nie normaal, ze heeft toch het recht haar kleine te zien, waarom duurt het zo lang? En steeds kwam ze weer met een glimlach naar mij van nog even geduld schat. Na een kleine 2 uur was ook zij het zat en zei, je voelt je goed, je doet het prima dus als zij niet naar boven komen, ga jij gewoon naar beneden. Ze belde dat ze me maar nu gelijk moesten komen halen, na 10 minuten belde ze weer pissig van nu komen. En toen werd ik eindelijk naar beneden gereden, terug naar de kamer en eindelijk bracht papa de kleine naar me. Wat heb ik toch lang op dit moment moeten wachten zeg!

Heeel eerlijk gezegd weet ik niet eens meer wat er allemaal door me heen ging en wat ik voelde. Alsof ik weer even weg was van deze wereld. Vind het wel jammer hoor, dat alle gevoelens me eigenlijk ontgaan is.

Ik weet alleen dat ik natuurlijk heeeeeeel blij en opgelucht was, maar ook erg boos dat het zo lang duurde en ik zo in spanning gehouden was. Ook hadden mijn mama en tante die inmiddels ook gearriveerd waren voor het 1e bezoekuur mijn mannetje eerder gezien en vastgehouden als ik zelf, was daar eerst best verdrietig over want voelde me beetje onbelangrijk ofzo. Dus heeeel veel gemengde gevoelens.

Maar goed, alles was helemaaaaaal goed met hem. Ik werd bijgepraat, kreeg wat te eten en mocht toen heeerlijk gaan genieten van het mama zijn. Hij werd aan de borst gelegd en zoog zoooo ontzettend goed!!

Hij werd dus door de kinderarts goed onderzocht doordat ook bij een keizersnede het hoofd bij voorkeur eerst geboren wordt,  maar ons ukkie zat echt onder mijn rib vast waardoor na btj vechten hij toch met eerst zn voeten werd geboren. Hij had in mijn vruchtwater gepoept en was echt wel mini hoor (2540 gr.) Dat vroeg dus allemaal om extra alertheid.

Maar alles was helemaal goed!! Hij scoorde eerst een 9 toen een 10.

Naaste familie en goeie vriendin kwamen tijdens het 2e bezoekuur ons wondertje bewonderen en ooohh wat ben je dan trots zeg!! Toen iedereen weg was, dan eindelijk het borst op borst contact en dat voelde zooooo heerlijk he. Daarna mocht hij ook bij papa op z'n blote borst. Daarna ging papa zoooo tevreden, blij en moe naar huis en wij lekker slapen.......